به گزارش کپوتک؛ زبان، گویش و خط، سه عنصری هستند که فرهنگ قوم و منطقه‌ را تشکیل می‌دهند. گویش محلی افراد با ورود شبکه‌های اجتماعی و تقسیم‌های مرسوم مرکزگرایانه، مردم را به سمت فراموشی زبان خود می‌خواند. در این میان یکی از مهم‌ترین راه‌های جلوگیری از به فراموشی سپرده‌شدن زبان ‌های محلی، آموزش آن در مدارس است که آن هم توسط مجلس شورا به قهقرا رفت.

مجلس ایران با تدریس گویش‌های محلی در مدارس در حالی مخالفت کردند که بسیاری‌شان روستا زاده، دارای زبان ‌و گویش‌های مختلفی هستند اما فرزندان آن ‌ها رابطه ای با زبان و ادبیات محلی ندارند.

مردم بلوچ و جامعه اهل سنت همواره بر لزوم آموزش هویت بلوچ و پیشینه قوم به کودکان ونوجوانان تاکید داشته و هیچ گاه درگیر آموزش‌های مرسوم نخواهد شد، اما باید بپذیریم صورت رسمی به هویت های محلی می‌تواند به حفظ انسجام ملی و میهنی بیانجامد.

چرا باید با آموزش گویش و زبان محلی در مدارس مخالفت شود؟ گرچه اقدامات روزمره ما از رهگذر زبان معیار می‌گذرد، اما قرار نیست هویت قومی خود را فراموش کنیم و فرزندانمان را با یک زبان پرورش دهیم.

حتی اگر مطالبه ور‌ود زبان‌های محلی به مدارس هم به ثمر ننشیند، قوم بلوچ خود را ملزم می‌داند آموزش‌های لازم را برای عدم فراموشی فرهنگ غنی و ریشه دار بلوچ در برنامه تربیتی خود داشته باشد.